To jestem ja. To moja technika, sposób w jaki tworzę magię.

Obrazy Ronalda Mugabe zwracają moją uwagę, bo są portretami Ugandy nie koloryzowanej, nie upiększanej, nie romantycznie wyobrażanej, może nawet trochę nieatrakcyjnej. Zwykli ludzie, zwykłe sytuacje, zwykłe otoczenie. 

Pierwszy raz spotkaliśmy się online, przez Zoom przy nieidealnym kadrze. Z dziwnym ujęciem od dołu, lekko zniekształcającym, przerysowanym. W Ronaldzie Mugabe nie znalazłam wielkiego wykreowanego wizerunku, pretensjonalnej kreacji. Nie opowiadał o wielkich uniesieniach i odlotach. Dzielił się historią swojego życia.

Zastanowił mnie, a tą zwykłością gdzieś osadził.
Ronald Mugabe wybiera codzienność od kreacji, życie od fantazji. Wypuszczenie gotowego dzieła w świat stawia nad proces tworzenia i artystyczną otoczkę.

Życzę mu, żeby zapisał się w historii. Sztuką. Życzę mu szczerze, bo ma on swoje marzenia, wiarę w zaistnienie, determinację w pracy. 

This is me. This is my technique, the way I create magic.

Ronald Mugabe’s paintings catch my attention because they portray an unembellished, unromanticized, and perhaps even slightly unattractive Uganda. Ordinary people, ordinary situations, ordinary surroundings.

We first met online, over Zoom, with an imperfect frame—an unusual low-angle shot, slightly distorted and exaggerated. In Ronald Mugabe, I did not find a carefully crafted image or pretentious self-presentation. He didn’t speak of grand inspirations or artistic ecstasy. Instead, he shared the story of his life.

He made me pause and, through his simplicity, grounded me.

Ronald Mugabe chooses everyday life over artistic illusion, reality over fantasy. He values releasing a finished work into the world more than the process of creation or the artistic aura around it.

I wish for him to leave a mark in history. Through his art. And I wish it sincerely because he has his dreams, his belief in making it, and the determination to keep working.